Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος. Όσο κι αν το θεωρεί αυτό, έχει ανάγκη να συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους, να επικοινωνεί , όχι μόνο λεκτικά αλλά και ψυχικά, να μοιράζεται και να νοιώθει ότι ανήκει κάπου. Όλοι αναζητάμε τον ιδανικό έρωτα, την ιδανική φιλία, την ιδανική σχέση, διαπιστώνοντας με απογοήτευση πως δεν την έχουμε. Έχουμε, άραγε, μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό;
Πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε από τους άλλους ανθρώπους. Σήμερα, που όλα είναι εύκολα και επιδερμικά, απέχουμε, νομίζω, κατά πολύ από την έννοια της αυτογνωσίας και της αυτοκριτικής και το τελευταίο είναι σημαντική προϋπόθεση του πρώτου. Η απόσταση από τον εσωτερικό εαυτό δεν μας επιτρέπει να πλησιάσουμε τον άλλον άνθρωπο. Οι βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες μας, τελικά, μοιάζουν να ικανοποιούνται εύκολα και αβασάνιστα μέσα από άλλες υλικές - επιφανειακές ‘επιλογές’.
Από την άλλη, είμαστε αρκετά περιχαρακωμένοι γύρω από ένα υπέρμετρο εγώ χωρίς να είμαστε καθόλου διατεθειμένοι να προσπαθήσουμε για μια σχέση ουσίας, αληθινής επαφής και αγάπης. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε σχεδόν ότι οι άλλοι παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και κυρίως στην ευτυχία μας, την οποία, δυστυχώς, θεωρούμε καθαρά ατομική υπόθεση ή καλύτερα ‘ατομικιστική’.. Έτσι, προτιμάμε τη μοναξιά με την έννοια της ψυχικής απόστασης και του ψυχικού κενού που διαρκώς διευρύνεται μέσα από έναν φαύλο κύκλο επιλογών επιφανειακών-ευκαιριακών σχέσεων που αποκρύπτουν πρόσκαιρα την αλήθεια του ότι κατά βάθος καταλήξαμε μόνοι.
Παράλληλα, οι ενήλικες σχέσεις πολλές φορές χαρακτηρίζονται από ιδιοτέλεια.. Αυτό σημαίνει πως οι σχέσεις δεν χτίζονται επειδή υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον προς τους άλλους αλλά κυρίως επειδή έχουν να επωφεληθούν από εκείνους σε υλικό ή ακόμα και συναισθηματικό επίπεδο. Οι άλλοι γίνονται διαρκώς τα μέσα ικανοποίησης του Εγώ τους που διατρανώνεται καθώς γίνεται απαιτητικότερο.. Ο ένας πόλος είναι αυτός που δίνει, προσφέρει, παρέχει και ο άλλος είναι εκείνος που δέχεται και αποκομίζει.
Οι κοινωνικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης εμποδίζουν την ανάπτυξη υγιών σχέσεων. Απ’ το προηγουμένως κυνήγι της ευημερίας έχουμε οδηγηθεί στο κυνήγι της εξασφάλισης των βασικών αναγκών. Ή , πολλοί νέοι αγωνίζονται να αποκτήσουν όλο και περισσότερα προσόντα, ώστε να έχουν περισσότερες πιθανότητες για μια θέση εργασίας, αφού αποκλείονται από την αγορά λόγω έλλειψης εμπειρίας.. Επομένως, οι έντονοι ρυθμοί ζωής συνεχίζουν να εξοβελίζουν ή να υποβαθμίζουν την ανάγκη της συναισθηματικής επαφής μεταξύ των ανθρώπων.
Τελικά, οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις είναι πυλώνας της προσωπικής ευτυχίας του ανθρώπου και μόνο με αυτές ή μέσα σ’ αυτές μπορεί να αισθανθεί βαθιά ευτυχισμένος και ισορροπημένος. Το να φτάσουμε στην πραγματική ευτυχία, δεν αποτελεί ανέφικτο στόχο• είναι μια απλή συνταγή (αρκεί να το αντιληφθούμε) με προϋπόθεση την απεξάρτησή από την ύλη και τον εγωκεντρισμό.
Πρώτα απ’ όλα, χρειάζεται να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε από τους άλλους ανθρώπους. Σήμερα, που όλα είναι εύκολα και επιδερμικά, απέχουμε, νομίζω, κατά πολύ από την έννοια της αυτογνωσίας και της αυτοκριτικής και το τελευταίο είναι σημαντική προϋπόθεση του πρώτου. Η απόσταση από τον εσωτερικό εαυτό δεν μας επιτρέπει να πλησιάσουμε τον άλλον άνθρωπο. Οι βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες μας, τελικά, μοιάζουν να ικανοποιούνται εύκολα και αβασάνιστα μέσα από άλλες υλικές - επιφανειακές ‘επιλογές’.
Από την άλλη, είμαστε αρκετά περιχαρακωμένοι γύρω από ένα υπέρμετρο εγώ χωρίς να είμαστε καθόλου διατεθειμένοι να προσπαθήσουμε για μια σχέση ουσίας, αληθινής επαφής και αγάπης. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε σχεδόν ότι οι άλλοι παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας και κυρίως στην ευτυχία μας, την οποία, δυστυχώς, θεωρούμε καθαρά ατομική υπόθεση ή καλύτερα ‘ατομικιστική’.. Έτσι, προτιμάμε τη μοναξιά με την έννοια της ψυχικής απόστασης και του ψυχικού κενού που διαρκώς διευρύνεται μέσα από έναν φαύλο κύκλο επιλογών επιφανειακών-ευκαιριακών σχέσεων που αποκρύπτουν πρόσκαιρα την αλήθεια του ότι κατά βάθος καταλήξαμε μόνοι.
Παράλληλα, οι ενήλικες σχέσεις πολλές φορές χαρακτηρίζονται από ιδιοτέλεια.. Αυτό σημαίνει πως οι σχέσεις δεν χτίζονται επειδή υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον προς τους άλλους αλλά κυρίως επειδή έχουν να επωφεληθούν από εκείνους σε υλικό ή ακόμα και συναισθηματικό επίπεδο. Οι άλλοι γίνονται διαρκώς τα μέσα ικανοποίησης του Εγώ τους που διατρανώνεται καθώς γίνεται απαιτητικότερο.. Ο ένας πόλος είναι αυτός που δίνει, προσφέρει, παρέχει και ο άλλος είναι εκείνος που δέχεται και αποκομίζει.
Οι κοινωνικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης εμποδίζουν την ανάπτυξη υγιών σχέσεων. Απ’ το προηγουμένως κυνήγι της ευημερίας έχουμε οδηγηθεί στο κυνήγι της εξασφάλισης των βασικών αναγκών. Ή , πολλοί νέοι αγωνίζονται να αποκτήσουν όλο και περισσότερα προσόντα, ώστε να έχουν περισσότερες πιθανότητες για μια θέση εργασίας, αφού αποκλείονται από την αγορά λόγω έλλειψης εμπειρίας.. Επομένως, οι έντονοι ρυθμοί ζωής συνεχίζουν να εξοβελίζουν ή να υποβαθμίζουν την ανάγκη της συναισθηματικής επαφής μεταξύ των ανθρώπων.
Τελικά, οι αληθινές ανθρώπινες σχέσεις είναι πυλώνας της προσωπικής ευτυχίας του ανθρώπου και μόνο με αυτές ή μέσα σ’ αυτές μπορεί να αισθανθεί βαθιά ευτυχισμένος και ισορροπημένος. Το να φτάσουμε στην πραγματική ευτυχία, δεν αποτελεί ανέφικτο στόχο• είναι μια απλή συνταγή (αρκεί να το αντιληφθούμε) με προϋπόθεση την απεξάρτησή από την ύλη και τον εγωκεντρισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου