Είμαστε ελεύθεροι;;

Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και επηρεάζουν τη ζωή μας άμεσα και έμμεσα, ως άτομα αλλά και ως έθνος, μέλη ενός ευρύτερου κοινωνικού, οικονομικού συστήματος, μου έδωσαν το ερέθισμα να αναρωτηθώ αν και ως ποιο βαθμό είμαστε ελεύθεροι σήμερα αλλά και γενικότερα ως φύση μέσα από τη δική μου οπτική. Όλο το καλοκαίρι μαίνονταν πόλεμοι σε διάσπαρτα σημεία του πλανήτη σκεπτόμενη πως αυτοί οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να υποστούν μια τραγική μοίρα που συμφέροντα άλλων είχαν ορίσει.. Σε άλλες χώρες, όπως στη δική μας, πολιτικές δεν παύουν να στερούν όνειρα, φιλοδοξίες, ευκαιρίες και ποιότητα ζωής από πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων χωρίς την πραγματική συγκατάθεσή τους. Ακόμα κι αν εθνικά είμαστε ελεύθεροι, έχουμε υποδουλωθεί ως άτομα με πολλούς τρόπους..

Ναι! η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του αλλά πώς εκείνος έχει διαμορφωθεί; Κάθε άνθρωπος έχει δημιουργηθεί και μεγαλώσει με συγκεκριμένα γονιδιακά και κοινωνικά δεδομένα και ο χαρακτήρας του είναι αποτέλεσμα της ένωσης αυτών των δύο. Όσα πράττει, επιλέγει ή πρόκειται να επιλέξει είναι ως ένα σημείο ελεύθερα. Οι σταθερές αυτές που τον έχουν καθορίσει έχουν προκαθορίσει ως ένα βαθμό τη ζωή του. Ακόμα και κάποιες εμπειρίες του είναι αποτέλεσμα κάποιων καταβολών του. Πάντα, ωστόσο, υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων που κατόρθωσαν ανατροπές σε επίπεδο χαρακτηρολογικό και κοινωνικό.

Πόσο εφικτό, όμως, είναι για κάθε παιδί που ζει τη φρίκη του πολέμου να έχει κάποια στιγμή την ευκαιρία της εκπαίδευσης, εφόσον οι υποδομές της χώρας του έχουν καταστραφεί εντελώς ή σε άλλη περίπτωση να διαφύγει από τη χώρα με τους γονείς του και να αναζητήσει κάπου αλλού τη μοίρα του; Και πώς θα είναι αυτή η ζωή του μετά..; Αντίστοιχα, σε χώρες που έχουν μεν ειρήνη αλλά τεράστια οικονομικά προβλήματα, πόσο εφικτό είναι ν’ αποφύγει ένας νέος ένα δυσοίωνο, γκρίζο μέλλον μέσα από μια καλή επαγγελματική ευκαιρία μεταναστεύοντας σε χώρα με ανθεκτικότερες δομές από τη δική του; Κι όταν κάθε χώρα δεν στηρίζει και στέκεται απέναντι στους νέους της, το μέλλον και η ελπίδα του κάθε τόπου στερώντας τους με οποιοδήποτε τρόπο τις δυνατότητες να πραγματοποιήσουν όνειρα και φιλοδοξίες μέσα ή έξω από τη χώρα, κι αυτό ως έλλειψη ελευθερίας ορίζεται..

Από την άλλη, ο άνθρωπος ως ανώτερο και πολύπλοκο ον αξίζει πολλά περισσότερα από το να χρησιμοποιείται ως μηχανή που παράγει και καταναλώνει. Διαθέτει άλλες δύο πτυχές, πέραν του σώματος, που έχει ανάγκη να τροφοδοτεί, το πνεύμα και την ψυχή. Αυτή η μονομέρεια της σύγχρονης εποχής και ιδιαίτερα αυτής της περιόδου τον εγκλωβίζει και τον υποδουλώνει σ’ ένα σύστημα τρόπου ζωής χωρίς ελεύθερη σκέψη, προβληματισμό, συναίσθημα, δημιουργικότητα. Η αγοραστική δύναμη μοιάζει να ʾναι το μόνο που μετράει ειδικά τώρα που το βιοτικό επίπεδο μεταβάλλεται με αχαλίνωτο πτωτικό ρυθμό.. Έτσι, μέσα από την αίσθηση του ανικανοποίητου γίνεται περισσότερο οδυνηρό και επιτακτικότερο το αίτημα της κατανάλωσης. Κι όλα αυτά γιατί δεν μπορεί να απεξαρτηθεί από μια στάση ζωής που η διαφήμιση, το μάρκετιγκ και η αποτυχία της εκπαίδευσης έχουν ριζώσει βαθιά μέσα του τον υλισμό. Ένας τέτοιος άνθρωπος, όμως, είναι καταδικασμένος σε επαχθείς εξαρτήσεις απ’ τις οποίες δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί και σε ένα πολύ ισχνό φάσμα επιλογών που καλείται να κάνει. ‘Ενας τέτοιος άνθρωπος εξαρτάται από άλλους και γίνεται θύμα της δικής του άγνοιας, δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεών του.. Γίνεται ανίκανος να αντιδράσει και να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις γιατί η δουλεία μοιάζει η μόνη ασφάλεια..