Κυριακή 26 Απριλίου 2020

Ημέρες Καραντίνας Ι

26/3/2020-27/3/2020


Βράδιασε.. αλλά ακόμα βρέχει.. οι δρόμοι έξω ποτάμια.. τη θλίψη της φύσης μόνο τα διερχόμενα αυτοκίνητα προσπαθούν να πλήξουν.. μ' έναν τρόπο αλαζονικό και εκνευριστικό... ειδάλλως, ησυχία...  εξωτερική μόνο... αλαζονικό γιατί μ' αποσπά από την προσπάθειά μου να 'δω' τις δικές μου σκέψεις..

Πάει καιρός που συλλογίζομαι διάφορα.. τέτοια περίεργα πράγματα που σκέφτεται κανείς εν καιρώ κρίσης και δεν σκέφτεται σε συνθήκες κανονικότητας, λόγια που χρησιμοποίησε ένας καθηγητής μου, πριν καιρό, για να ξεκινήσει κάποια διάλεξη για το εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλά που, ωστόσο, για μένα ήταν μια μικρή αφορμή για να ταξιδέψω τις σκέψεις μου σε διαφορετική διαδρομή.

Ο άνθρωπος ζει (;) κυνηγώντας χίμαιρες. Ως νέος Προμηθέας σχεδόν έχει πιστέψει ότι είναι άτρωτος και παντοδύναμος, αλλά και ότι είναι πλήρης θεοποιώντας την επιτυχία, τα λεφτά, τα υλικά αγαθά και ζώντας μια τρελή κούρσα που τη βαφτίζει ζωή. Κάποτε πρέπει να πλησιάσει τον εαυτό του τον ανθρώπινο και ίσως τώρα είναι μια καλή ευκαιρία γι' αυτό.. Μια στάση, λοιπόν, για να στρέψει το βλέμμα προς τα μέσα..

άλλη μια μέρα στην 'καραντίνα'.. τα σώματά μας βρίσκονται σε καραντίνα.. οι ψυχές μας όμως..;; οι ψυχές μας δεν μπορούν να μπουν σε καραντίνα.. οι ψυχές μας έχουν ανάγκη να 'τραφούν', όχι ρουφώντας 'φόβο' και σκοτάδι .

μηνύματα πολλά, φίλων και συγγενών ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, ότι η ζωή είναι ωραία και γεμάτα με ευχές για υπομονή και δύναμη, και με την αισιοδοξία του τέλους της κατάστασης αυτής και των συνεπειών της.

Οι μέρες κυλούν..δύσκολο να συγκεντρώσω τη σκέψη μου και να εκφράσω με συνοχή και λογική όλα όσα είχα σκοπό.. τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα που την πλημμυρίζουν..

Εύχομαι, μέσα σ' όλο αυτόν τον καταιγισμό που ζούμε, να λήξει το συντομότερο δυνατόν, γιατί περιμένουν νέα επεισόδια να γράψουμε στο σήριαλ της ζωής μας. Η ζωή δεν είναι χαρά, η ζωή είναι συναρπαστική και το ότι είμαστε ζωντανοί είναι ένα καθημερινό θαύμα, αλλά, πολλές φορές είναι συγκλονιστική και αυτό είναι το νόημα και το ζητούμενό της.

https://www.youtube.com/watch?v=57lEEQlK4DA




Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Ζούμε έναν σύγχρονο σκοταδισμό





18 Νοεμβρίου 2018.. μια μερα  μετά την
επέτειο του Πολυτεχνείου.. αναρωτιέμαι.. ζει το Πολυτεχνείο..; Κι αν ζει πώς το τιμουμε με τη σταση μας; 45 χρόνια μετά την εξέγερση, 44 μετά την πτώση της Χούντας..

Ζούμε εναν σκοταδισμό, έναν σύγχρονο μεσαίωνα.. 

'Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία' : ο  μέσος Έλληνας έχει σχεδόν καταδικαστεί στη φτώχεια, η παιδεία είναι εκμηδενισμενη κοινωνικα, δεν έχει καμία σημασία, αν και είναι το παν.. και ελευθερία πώς να υπάρξει οταν δεν υπάρχει παιδεία.. υπάρχει μόνο η διαστρεβλωμένη έννοια της ελευθερίας, αυτής που μόνο ξέρει να βλαπτει αυτόν που την ασκεί αλλά και αυτους πάνω στους οποίους την ασκεί.. το ίδιο ισχύει και για την δημοκρατία.. μια δημοκρατία που δεν προστατεύει τον αδυναμο, μια δημοκρατία που οι λειτουργοί της στρέφονται εναντίον του δημοσίου συμφέροντος, αποσπούν τεράστια χρηματικά ποσά και η δικαιοσύνη αποφεύγει να τους καταδικασει, μια δημοκρατία που τρομοκρατεί, μια δημοκρατία που  επιτρεπει την εκμεταλλευση, μια δημοκρατία που δίνει το περιθώριο να παρει ο οποιοσδήποτε το νόμο στα χέρια του και να παίξει τον ρόλο του υπέρτατου δικαστή, αφαιρώντας ακόμα και ανθρώπινες ζωές, μια δημοκρατία που δεν σχετίζεται με καμία αξιοκρατία, που θα δώσει προβάδισμα σε όποιον έχει το ισχυρότερο 'μεσο'..

Κι ισως, τελικά, η υλικη φτωχια, αναλογιζομαι,  να μην είναι το χειροτερο κακό,  η έλλειψη παιδείας, όμως, και η πνευματική και ψυχική ενδεια σε αφήνει κενο, επιφανειακο και  ψυχικα λειψό..

Γίναμε δυστυχείς, φοβικοί, απελπισμένοι, μανιακοί με ο,τι ήταν και ειναι δυτικης προελεύσεως, απεμπολωντας όποια διαθεση να ακούσουμε το διαφορετικό, την άλλη πλευρά, τόσο αλαζονικα πεπεισμένοι πως εμείς ξέρουμε και ξέρουμε καλύτερα από τον άλλον..

Μία κοινωνια σαν τη ελληνική που τις τελευταίες δεκαετίες ζούσε στην επιφάνεια και γυρω απο το κυνήγι της ύλης, είναι μια κοινωνία που έχει χάσει τον προσανατολισμό της, δεν ξέρει πού βαδίζει, δεν ξέρει πώς να κοιτάξει σε βάθος, έχει εκφυλιστεί. Και μια κοινωνία εκφυλίζεται, όταν απορρίπτει τις αρχές της, την κουλτούρα της, δεν γνωριζει το παρελθον της, δεν εχει με τι να αντικαταστησει το παλιο, γεμίζει από συμπλεγματα και δεν αναστοχαζεται.. δεν έχει ταυτότητα αλλά δεν αποφασίζει και να την ανακαλύψει.. 


Είναι λυπηρό που σε αυτή τη χώρα, η παιδεία, ο θεμέλιος λίθος μιας κοινωνίας, έχει την χειρότερη θέση.. και έχει την χειρότερη θέση όταν τόσο έχει ευτελιστει ο ρόλος των λειτουργών της παιδείας, ο ρόλος του δασκάλου.. 

Αυτό όμως που δεν γίνεται κατανοητό είναι ότι η παιδεία είναι ο δρόμος για την ελευθερία, για την ελευθερία την πνευματική και την ψυχική απέναντι στους σύγχρονους τρόπους σκλαβιάς, τον καταναλωτισμο, την προπαγάνδα και την παραπληροφόρηση.

Η ουσία της ζωής δεν βρίσκεται στην υλη, η υλη, τα χρήματα και τα καθε είδους αγαθά είναι το μεσον για να βελτιωθεί η ζωή μας, οχι ο σκοπός της ζωής, διαφορετικά είμαστε δούλοι της ύλης, ανδρείκελα, βορά για κάθε είδους εξουσία, που στοχεύει τον ελεγχο της νόησής μας.

Εύχομαι κι ακόμα ελπίζω να αλλάξουμε τη ρότα..

'' Για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή..''https://youtu.be/VTReB0eakWQ

Κυριακή 12 Αυγούστου 2018

Εσύ είσαι ο δρόμος σου


Όλοι έχουμε ριζες.. ακομα κι αν δεν υφίστανται οι άνθρωποι που σε έφεραν στην ζωή οι  ρίζες υπάρχουν μέσα μας.. ρίζες σημαίνει αφετηρία.. και η αφετηρία του κάθε ανθρώπου είναι καθορισμένη, προσωπική, ιδιαίτερη.. δεν αλλάζει, δεν χάνεται.. εξάλλου ύπαρξή μας εχει ντετερμινιστικο χαρακτήρα.. η αρχή και το τέλος μπορεί να μην είναι στο χέρι σου..το ενδιαμεσο όμως είναι.. ακόμα και αν χρειαστεί να διανυσεις  διπλή διαδρομή σε σχέση με αφετηριες αλλων για να αντιληφθείς την ευθύνη σου.. Ίσως αυτό να είναι το νόημα του "ταξιδιού", ιδιως του ψυχοθεραπευτικού.. Όσο ζεις, όλα είναι πιθανά και δυνατα ακόμα ισως και κατορθωτεα.. Ακόμα και αν δυστυχησεις, αν έχεις συνδεθεί με την επιθυμία σου, ξέρεις το δρόμο, ξέρεις προς τα πού να τραβηξεις.. Κανεις δεν θα βρεθεί να σε πείσει για το αντίθετο.. Κανεις δεν μπορεί να σου στερησει αυτή την ευθύνη αν δεν το εχεις επιτρέψει αλλά και εσύ δεν θα μπορεσεις να κρυφτείς από εκείνη.. ο λανθανων και αληθινός εαυτός θα μοιάζει με παρατηρητή αλλά θα εποφθαλμιά πάντα μια διακεκριμενη θέση.. 

Οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες  δεν θα σε βρουν, 'αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου..

Ήδη θα το καταλαβες οι Ιθακες τι σημαίνουν..' (Κ.Π. Καβάφης)



Τρίτη 8 Μαΐου 2018

..έχεις εσένα..

Καταλαβαίνω πως η ψυχή σκιρτά, τρέμει και ριγεί.. το αισθάνομαι.. αλλά είμαι εδω.. να την ακουσω και να την αφουγκραστώ.. μπορώ να είμαι μόνο για αυτή.. είναι εντάξει να είναι πληγωμένη αυτή.. μπορώ να το αντέξω.. ξέρω πως και εσύ μπορείς να το αντέξεις.. ήδη το αντέχεις.. σε νιώθω δυνατή.. χρειάζεται να το δεις και εσύ..
Δεν θα σου ζητήσω να μην πονάς.. είμαι εδω για σένα..θέλω να σου δώσω το χωρο να το βιωσεις ο,τι έχεις ανάγκη... Να ερθεις σε επαφή με εσένα.. ξερω πώς οι αλλοι δεν σου δώσανε όσα είχες επιθυμησει βαθύτατα.. όμως τώρα έχει έρθει η ώρα-εσυ την ορισες- να νιωσεις πως είναι να σε φροντίζουν-εσυ θα το κανεις απεναντι στον εαυτό σου.. εσυ, έχεις εσένα πια..

Τρίτη 1 Μαΐου 2018

Λίγο από εμένα


Όχι μάτια μου.. δεν μπορώ να κυνηγάω χίμαιρες.. ούτε μου πρέπει αλλά ουτε και μου αρκεί.. και δεν μου αρκεί και δεν μου κάνει για όσα αληθινα είμαι..για όσα στο παρελθόν διεκδικησα να είμαι.. εχω ηδη περπατησει πολύ μακριά, μεσα απο μονοπάτια δυσβατα, γεμάτα αγκαθια,  για να βρω την πηγή..και την βρήκα.. δεν θα την προδωσω τώρα αυτή την πορεία για ενα πισωγυρισμα.. δικό μου κι αυτό..δεν γυρίζεις σε ανθρώπους..κανεις δεν σε έχει.. πόσο μάλλον να σε κατέχει.. εσύ έχεις εσένα.. και αυτό είναι ο,τι πολυτιμότερο έχεις.. Ο Χριστός είπε μη δινετε τα αγια στα σκυλιά.. κι εγώ αισθάνομαι ότι όσα με αλλαξαν απο μεσα εχω χρεος να τα διαφυλαξω.. και να δώσω ένα άλλο νόημα στην ύπαρξη μου.. θα μπορούσα να πω ότι αισθάνομαι μια ευλογία για όσα ήρθαν στον δρόμο της ζωής μου.. Ετσι, λοιπόν ολα αυτά-τον εαυτό μου δηλαδή- επιθυμω βαθύτατα να τα μοιραστώ μονο με ανθρώπους που θα το αξιζαν και θα το άξιζαν εκεινοι που θα ήξεραν να τιμήσουν πρώτα τον εαυτό τους και έπειτα εμένα.. μονο εκεινους θα μπορούσα να συντροφευσω.. στο τώρα και στο εξής..


Πέμπτη 5 Απριλίου 2018

Σκέψεις που βρήκαν το δρόμο τους..




Απόψε γράφω γράφω πριν κοιμηθώ.. γράφω για τους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή, για τους ανθρώπους που μ’ εμπνέουν, για τον πατέρα – παράδειγμα που είναι και πατέρας και μάνα μαζί, γιατί η μάνα για το παιδί του χάθηκε  πριν λίγο καιρό σ’ έναν βομβαρδισμό. Όμως, είναι ο πιο χαμογελαστός άνθρωπος που έχω δει έχει καταφέρει να κρατήσει το χαμόγελο στα δικά του χείλη αλλά και στου παιδιού του. Ακόμα κι έτσι, συνεχίζει να αγαπά τη ζωή και έχει καταφέρει το παιδί του να πιστεύει στη ζωή. Έχει κιόλας προικίσει το παιδί του με ό,τι χρειάζεται για να πορευτεί το ίδιο στη ζωή, σ’ όποια χώρα κι αν βρεθεί κι όποιον τρόπο ζωής επιλέξει.

Ξέρετε κάτι; Θέλω να στείλω ένα μήνυμα.. νοιώθω χρέος να το πω ακόμα και σε αυτούς τους λίγους,  που θ’ αφιερώσουν δύο λεπτά από τον πολύτιμο χρόνο τους, σαν πολυάσχολοι που είναι, να το διαβάσουν.

Κάποια στιγμή χρειάζεται να βγει κανείς από τον αδιατάρακτο μικρόκοσμό του, μέσα στον οποίο προστατεύει πολύ καλά ένα αδηφάγο ναρκισσιστικό εγώ, που στέκεται πολλές φορές με μια αδιαφορία ή χειρότερα μ’ ένα υποκριτικό / επιφανειακό ενδιαφέρον.  Όλα είναι τόσο κοντά μας, τόσο δίπλα μας, αλλά και τόσο μακριά μας, γιατί θέλουμε τα μάτια μας ερμητικά κλειστά. Γιατί, έτσι, νομίζουμε ότι ξορκίζουμε το κακό -το όποιο- μην έρθει στην πλάτη μας. Υπήρξαν στιγμές που ενιωθα ότι με χώριζε ένας γυάλινος τοίχος απο τους αλλους, σαν να μην μπορούσαν να δουν, να νιώσουν και να ακούσουν όλα αυτά που εγώ έβλεπα, αντιλαμβανομουν και ζούσα καθημερινά.

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένας απόηχος των καταστάσεων που δεν μου επιτρέπει να κλειστώ σε εμένα.
Θέλω να εκφράσω την αγωνία μου για την τύχη όλων αυτών των ανθρώπων, η οποία εξαρτάται από άλλους, περισσότερο ισχυρούς, που έχουν αρπάξει τα ηνία της ζωής τους. Και οι πρόσφυγες είναι ένα παράδειγμα από αυτούς τους ανθρώπους.

Δυστυχώς, και ήταν μία σκληρή συνειδητοποίηση για μένα όχι μόνο στον επαγγελματικο τομέα αλλά και στην προσωπική μου ζωη, πως δεν μπορείς να αλλαξεις το παρελθόν των ανθρώπων, οπως δεν μπορείς να αναλαβεις την ευθύνη για τις επιλογές τους. Δεν μπορείς να τους 'σώσεις ', ούτε να ζήσεις τη ζωή τους, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπική διαδρομή. Μπορείς,ομως, από μία άλλη θέση - έστω εμμεση- να συμβάλλεις στην απαλυνση του πόνου τους, με όποιον τρόπο μπορεις. Είμαι παρούσα, είμαι εκεί, με ορίζοντες ανοιχτούς για να αντικρυσω και την αντίκρυζω, την πραγματικότητα, την πραγματική ζωή, έτσι όπως είναι και όχι όπως θα πρεπε να είναι ή όπως θα θέλαμε.
Κατάλαβα πόσο δύσκολος ήταν ο ρόλος του δασκάλου όταν είναι σε μία θέση που δεν δύναται να βοηθήσει λόγω του ρόλου του και πολλές φορές αναρωτηθηκα τι κάνω τώρα, πως απαντώ στη δυστυχία των παιδιών αυτών και πώς είναι δυνατόν να μην εμπλακω συναισθηματικά όταν αντικρυζω αυτά τα ζευγάρια μάτια..;
 Το πιο σημαντικό από όλα ήταν ή συνειδητοποίηση ότι κάποια παιδιά μπαίνουν στην τάξη για να βρουν περισσότερη αγάπη, αποδοχή και ασφάλεια. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα πάψει ποτέ να με αφήνει ασυγκίνητη. Γιατί τα παιδιά ξέρουν πως να σε κατακτούν.

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

Τα λίγα αλλά μεγάλα του '17


Το τώρα, το εδώ και τώρα, όπως ονομάζουμε στην ψυχοθεραπεία, είναι στην πραγματικότητα ό,τι έχουμε.. η μόνη μας περιουσία.. που την αποκτούμε, ζώντας το σήμερα,με νόημα, καθώς το αύριο δεν υφίσταται, παραμένει μια πιθανότητα. Το νόημα είναι μεν κάτι υποκειμενικό, προσωπικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ζωή, και ακόμα κι όταν για πολλούς ανθρώπους θεωρείται ότι δεν υπάρχει, χρειάζεται να ανακαλυφθεί από την αρχή. Αν σκεφτεί κανείς ότι άνθρωποι που έζησαν τις ακρότητες και τη βαναυσότητα ενός πολέμου βρήκαν τη δύναμη να συνεχίσουν και να ξεχωρίσουν. Οι εμπειρίες που αποκτούμε στο σήμερα μπορούν να σμιλέψουν, μέσα από μια διαδικασία εξέλιξης, τον εαυτό μας. Το σήμερα, το δικό σου σήμερα, μπορεί επίσης να σου προσφέρει τη βάση στην οποία μπορείς να ανατρέχεις και όχι να επιστρέφεις στο μέλλον κάθε φορά που θα το έχεις ανάγκη. Ο Βίκτωρ Φρανκλ,που έζησε τη φρίκη του β' παγκοσμίου πολέμου και έχασε όλη του την οικογένεια στο Άουσβιτς, έγινε νευρολόγος ψυχίατρος και αφιέρωσε τη ζωή του στην ανακάλυψη του νοήματος της ζωής εκφράζοντας την πεποίθηση ότι νόημα υπάρχει ακόμα και στις πιο ακραίες καταστάσεις.


Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει συνάμα το πιο δυνατό, γενναίο πλάσμα αλλά και το πιο εύθραυστο, το μάλλον αδύναμο, που προλαβαίνει, ωστόσο, να ζήσει αυτή την αντιφατικότητα της πρόσκαιρης φύσης του. Θαυμάζω και αγαπώ αυτήν την πτυχή του ανθρώπου και ξέρω να την τιμώ, να την σέβομαι και να την αφήνω να με εμπνέει στη δική μου ζωή. Αυτός ήταν και ο λόγος που, μάλλον ασύνειδα, στράφηκα στις δύο αυτές ανθρωπιστικές επιστήμες, γιατί η ψυχοθεραπεία μου έδειξε πως ο άνθρωπος ως ιδέα, που αγάπησα μέσα από τη μελέτη της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας, πέρασε μέσα από βαθιά σκοτάδια για να φτάσει στο φως.. Είναι αυτός που αγωνίζεται για τις ιδέες του, ακόμα κι αν ξέρει ότι θα ηττηθεί ή μάλλον του είναι αδιάφορο το αποτέλεσμα, γιατί γνωρίζει πως να αγωνίζεται. Και η ψυχοθεραπεία, επηρεασμένη από τη φιλοσοφία, αν της δώσεις αυτή την πολύτιμη ευκαιρία, θα σου δείξει πως η ανακάλυψη του εαυτού αλλά και η τίμηση του είναι ίσως η μέγιστη αποστολή. Γιατί ο άνθρωπος, χωρίς την πνευματική του ουσία δεν έχει αξία, είναι ένα ανδρείκελο, που μπορεί να ορίζεται από ο,τιδήποτε είναι έξω από αυτόν. Τα σκοτάδια του εαυτού χρειάζονται δύναμη για να τα αναγνωρίσεις, να τα συντροφεύσεις και εν τέλει να τα περιέξεις, με κατανόηση και αποδοχή, στον εαυτό. Ακόμα, όμως, και το να δώσεις το χώρο στον εαυτό σου να ζει, όπως βαθύτατα επιθυμεί, θέτοντας τα όρια στους άλλους, που ποτέ δεν θα σε καταλάβουν, αν τους ικετεύεις γι' αυτό, - με λίγα λόγια, να διαφοροποιηθείς από εκείνους- κι αυτό θάρρος χρειάζεται.. Και οι δύο τελικά πιστεύουν και τιμούν την ελευθερία του ανθρώπου την ύψιστη, κατά τη γνώμη μου, ανθρωπιστική αξία. Έτσι, αυτό είναι το σημείο που αυτές οι δύο επιστήμες, μέσα μου, συναντήθηκαν και συμφιλιώθηκαν, με την προϋπόθεση, όμως ότι συνδιαλέγονται για να με συντροφεύουν, τόσο στο τώρα, όσο και στο εξής.

Όσα είδα κι όσα έζησα μέσα σε αυτή τη χρονιά, με προίκισαν για να πορεύομαι, ως ένα άτομο ώριμο, ενήλικο, συνδεδεμένο με την ουσία του..Συνειδητοποιήσεις σκληρές, επίπονες, που ωστόσο, δεν μου δίδαξαν να πάψω να ζω.. τουναντίον: η αληθινή ζωή βρίσκεται, όταν ξέρεις να τη ζεις, να είσαι παρών, ακόμα και στα πιο ανατρεπτικά και δύσκολα γεγονότα.., να ξέρεις πώς να τιμάς τις ιδέες σου, τους ανθρώπους σου, ως το τέλος και εν τέλει τον εαυτό σου.. Εσύ βρίσκεσαι πάντα πίσω απ' όλα, αυτά που είσαι, κι αυτά που θα 'θελες να είσαι, και λες πως άλλοι, άλλα  όχι εσύ ευθύνονταν.


"Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο.... με μια ρυτίδα περισσότερη στο μέτωπο... μια ρυτίδα λιγότερη στην ψυχή: την πλήρη αντιστροφή..."
Ο. Ελύτης


             















                                                               Μια Στιγμή Για Πάντα

Ημέρες Καραντίνας Ι

26/3/2020-27/3/2020 Βράδιασε.. αλλά ακόμα βρέχει.. οι δρόμοι έξω ποτάμια.. τη θλίψη της φύσης μόνο τα διερχόμενα αυτοκίνητα προσπαθούν...