Απόψε γράφω• γράφω πριν κοιμηθώ.. γράφω για τους ανθρώπους που δεν έχουν φωνή, για τους ανθρώπους που μ’ εμπνέουν, για τον πατέρα – παράδειγμα που είναι και πατέρας και μάνα μαζί, γιατί η μάνα για το παιδί του χάθηκε πριν λίγο καιρό σ’ έναν βομβαρδισμό. Όμως, είναι ο πιο χαμογελαστός άνθρωπος που έχω δει• έχει καταφέρει να κρατήσει το χαμόγελο στα δικά του χείλη αλλά και στου παιδιού του. Ακόμα κι έτσι, συνεχίζει να αγαπά τη ζωή και έχει καταφέρει το παιδί του να πιστεύει στη ζωή. Έχει κιόλας προικίσει το παιδί του με ό,τι χρειάζεται για να πορευτεί το ίδιο στη ζωή, σ’ όποια χώρα κι αν βρεθεί κι όποιον τρόπο ζωής επιλέξει.
Ξέρετε κάτι; Θέλω να στείλω ένα
μήνυμα.. νοιώθω χρέος να το πω• ακόμα και σε αυτούς τους λίγους, που θ’ αφιερώσουν δύο λεπτά από τον πολύτιμο
χρόνο τους, σαν πολυάσχολοι που είναι, να το διαβάσουν.
Κάποια στιγμή χρειάζεται να βγει κανείς από
τον αδιατάρακτο μικρόκοσμό του, μέσα στον οποίο προστατεύει πολύ καλά ένα
αδηφάγο ναρκισσιστικό εγώ, που στέκεται πολλές φορές με μια αδιαφορία ή
χειρότερα μ’ ένα υποκριτικό / επιφανειακό ενδιαφέρον. Όλα είναι τόσο κοντά μας, τόσο δίπλα μας, αλλά και τόσο μακριά μας, γιατί
θέλουμε τα μάτια μας ερμητικά κλειστά. Γιατί, έτσι, νομίζουμε ότι ξορκίζουμε το κακό -το όποιο- μην έρθει στην πλάτη μας. Υπήρξαν στιγμές που ενιωθα ότι με χώριζε ένας γυάλινος τοίχος απο τους αλλους, σαν να μην μπορούσαν να δουν, να νιώσουν και να ακούσουν όλα αυτά που εγώ έβλεπα, αντιλαμβανομουν και ζούσα καθημερινά.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένας απόηχος των καταστάσεων που δεν μου επιτρέπει να κλειστώ σε εμένα.
Θέλω να εκφράσω την αγωνία μου για την τύχη όλων αυτών των ανθρώπων, η οποία εξαρτάται από άλλους, περισσότερο ισχυρούς, που έχουν αρπάξει τα ηνία της ζωής τους. Και οι πρόσφυγες είναι ένα παράδειγμα από αυτούς τους ανθρώπους.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει ένας απόηχος των καταστάσεων που δεν μου επιτρέπει να κλειστώ σε εμένα.
Θέλω να εκφράσω την αγωνία μου για την τύχη όλων αυτών των ανθρώπων, η οποία εξαρτάται από άλλους, περισσότερο ισχυρούς, που έχουν αρπάξει τα ηνία της ζωής τους. Και οι πρόσφυγες είναι ένα παράδειγμα από αυτούς τους ανθρώπους.
Δυστυχώς, και ήταν μία σκληρή συνειδητοποίηση για μένα όχι μόνο στον επαγγελματικο τομέα αλλά και στην προσωπική μου ζωη, πως δεν μπορείς να αλλαξεις το παρελθόν των ανθρώπων, οπως δεν μπορείς να αναλαβεις την ευθύνη για τις επιλογές τους. Δεν μπορείς να τους 'σώσεις ', ούτε να ζήσεις τη ζωή τους, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του προσωπική διαδρομή. Μπορείς,ομως, από μία άλλη θέση - έστω εμμεση- να συμβάλλεις στην απαλυνση του πόνου τους, με όποιον τρόπο μπορεις. Είμαι παρούσα, είμαι εκεί, με ορίζοντες ανοιχτούς για να αντικρυσω και την αντίκρυζω, την πραγματικότητα, την πραγματική ζωή, έτσι όπως είναι και όχι όπως θα πρεπε να είναι ή όπως θα θέλαμε.
Κατάλαβα πόσο δύσκολος ήταν ο ρόλος του δασκάλου όταν είναι σε μία θέση που δεν δύναται να βοηθήσει λόγω του ρόλου του και πολλές φορές αναρωτηθηκα τι κάνω τώρα, πως απαντώ στη δυστυχία των παιδιών αυτών και πώς είναι δυνατόν να μην εμπλακω συναισθηματικά όταν αντικρυζω αυτά τα ζευγάρια μάτια..;
Το πιο σημαντικό από όλα ήταν ή συνειδητοποίηση ότι κάποια παιδιά μπαίνουν στην τάξη για να βρουν περισσότερη αγάπη, αποδοχή και ασφάλεια. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα πάψει ποτέ να με αφήνει ασυγκίνητη. Γιατί τα παιδιά ξέρουν πως να σε κατακτούν.
