Το τώρα, το εδώ και τώρα, όπως ονομάζουμε στην ψυχοθεραπεία, είναι στην πραγματικότητα ό,τι έχουμε.. η μόνη μας περιουσία.. που την αποκτούμε, ζώντας το σήμερα,με νόημα, καθώς το αύριο δεν υφίσταται, παραμένει μια πιθανότητα. Το νόημα είναι μεν κάτι υποκειμενικό, προσωπικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ζωή, και ακόμα κι όταν για πολλούς ανθρώπους θεωρείται ότι δεν υπάρχει, χρειάζεται να ανακαλυφθεί από την αρχή. Αν σκεφτεί κανείς ότι άνθρωποι που έζησαν τις ακρότητες και τη βαναυσότητα ενός πολέμου βρήκαν τη δύναμη να συνεχίσουν και να ξεχωρίσουν. Οι εμπειρίες που αποκτούμε στο σήμερα μπορούν να σμιλέψουν, μέσα από μια διαδικασία εξέλιξης, τον εαυτό μας. Το σήμερα, το δικό σου σήμερα, μπορεί επίσης να σου προσφέρει τη βάση στην οποία μπορείς να ανατρέχεις και όχι να επιστρέφεις στο μέλλον κάθε φορά που θα το έχεις ανάγκη. Ο Βίκτωρ Φρανκλ,που έζησε τη φρίκη του β' παγκοσμίου πολέμου και έχασε όλη του την οικογένεια στο Άουσβιτς, έγινε νευρολόγος ψυχίατρος και αφιέρωσε τη ζωή του στην ανακάλυψη του νοήματος της ζωής εκφράζοντας την πεποίθηση ότι νόημα υπάρχει ακόμα και στις πιο ακραίες καταστάσεις.
Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει συνάμα το πιο δυνατό, γενναίο πλάσμα αλλά και το πιο εύθραυστο, το μάλλον αδύναμο, που προλαβαίνει, ωστόσο, να ζήσει αυτή την αντιφατικότητα της πρόσκαιρης φύσης του. Θαυμάζω και αγαπώ αυτήν την πτυχή του ανθρώπου και ξέρω να την τιμώ, να την σέβομαι και να την αφήνω να με εμπνέει στη δική μου ζωή. Αυτός ήταν και ο λόγος που, μάλλον ασύνειδα, στράφηκα στις δύο αυτές ανθρωπιστικές επιστήμες, γιατί η ψυχοθεραπεία μου έδειξε πως ο άνθρωπος ως ιδέα, που αγάπησα μέσα από τη μελέτη της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας, πέρασε μέσα από βαθιά σκοτάδια για να φτάσει στο φως.. Είναι αυτός που αγωνίζεται για τις ιδέες του, ακόμα κι αν ξέρει ότι θα ηττηθεί ή μάλλον του είναι αδιάφορο το αποτέλεσμα, γιατί γνωρίζει πως να αγωνίζεται. Και η ψυχοθεραπεία, επηρεασμένη από τη φιλοσοφία, αν της δώσεις αυτή την πολύτιμη ευκαιρία, θα σου δείξει πως η ανακάλυψη του εαυτού αλλά και η τίμηση του είναι ίσως η μέγιστη αποστολή. Γιατί ο άνθρωπος, χωρίς την πνευματική του ουσία δεν έχει αξία, είναι ένα ανδρείκελο, που μπορεί να ορίζεται από ο,τιδήποτε είναι έξω από αυτόν. Τα σκοτάδια του εαυτού χρειάζονται δύναμη για να τα αναγνωρίσεις, να τα συντροφεύσεις και εν τέλει να τα περιέξεις, με κατανόηση και αποδοχή, στον εαυτό. Ακόμα, όμως, και το να δώσεις το χώρο στον εαυτό σου να ζει, όπως βαθύτατα επιθυμεί, θέτοντας τα όρια στους άλλους, που ποτέ δεν θα σε καταλάβουν, αν τους ικετεύεις γι' αυτό, - με λίγα λόγια, να διαφοροποιηθείς από εκείνους- κι αυτό θάρρος χρειάζεται.. Και οι δύο τελικά πιστεύουν και τιμούν την ελευθερία του ανθρώπου την ύψιστη, κατά τη γνώμη μου, ανθρωπιστική αξία. Έτσι, αυτό είναι το σημείο που αυτές οι δύο επιστήμες, μέσα μου, συναντήθηκαν και συμφιλιώθηκαν, με την προϋπόθεση, όμως ότι συνδιαλέγονται για να με συντροφεύουν, τόσο στο τώρα, όσο και στο εξής.
Όσα είδα κι όσα έζησα μέσα σε αυτή τη χρονιά, με προίκισαν για να πορεύομαι, ως ένα άτομο ώριμο, ενήλικο, συνδεδεμένο με την ουσία του..Συνειδητοποιήσεις σκληρές, επίπονες, που ωστόσο, δεν μου δίδαξαν να πάψω να ζω.. τουναντίον: η αληθινή ζωή βρίσκεται, όταν ξέρεις να τη ζεις, να είσαι παρών, ακόμα και στα πιο ανατρεπτικά και δύσκολα γεγονότα.., να ξέρεις πώς να τιμάς τις ιδέες σου, τους ανθρώπους σου, ως το τέλος και εν τέλει τον εαυτό σου.. Εσύ βρίσκεσαι πάντα πίσω απ' όλα, αυτά που είσαι, κι αυτά που θα 'θελες να είσαι, και λες πως άλλοι, άλλα όχι εσύ ευθύνονταν.
"Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο.... με μια ρυτίδα περισσότερη στο μέτωπο... μια ρυτίδα λιγότερη στην ψυχή: την πλήρη αντιστροφή..."
Ο. Ελύτης
Μια Στιγμή Για Πάντα
