«Όταν γεννήθηκα, οι συγχωριανοί
μας, συλλυπήθηκαν τη μητέρα μου και κανείς δε συνεχάρη τον πατέρα μου..»
«..η μητέρα μου κι εγώ δε μπορούσαμε να βγούμε από το σπίτι χωρίς
κάποιον άρρενα συγγενή να μας συνοδεύει ακόμα κι αν ήταν ένα αγόρι πέντε
χρονών!» , «.. οι γυναίκες του χωριού σκέπαζαν το πρόσωπό τους
οποτεδήποτε έβγαιναν απ’ το πουρντάχ – τα ιδιαίτερα διαμερίσματά τους και
δεν αντάμωναν ούτε μιλούσαν με άντρες εφόσον δεν ήταν στενοί συγγενείς
τους», «..το να φοράς μπούρκα είναι σαν να περπατάς σκεπασμένη με ένα
μεγάλο υφασμάτινο κλουβί με μονάχα μια γρίλια για να βλέπεις, ενώ τις μέρες
που έχει καύσωνα η μπούρκα είναι ζεστή σαν φούρνος», «..οι Ταλιμπάν
είχαν απαγορεύσει στις γυναίκες ακόμα και να γελάνε μεγαλόφωνα ή να
φοράνε άσπρα παπούτσια, καθώς το άσπρο ήταν ένα χρώμα που ανήκει
στους άντρες», «..γυναίκες κατέληγαν στη φυλακή και υποβάλλονταν σε
βασανιστήρια μόνο και μόνο επειδή είχαν βαμμένα νύχια..»Οκτώβριος 2012: η Μαλάλα Γιουφζάι πυροβολείται στα 15 της από τους
Ταλιμπάν στο κεφάλι μέσα σε σχολικό λεωφορείο. Στο βιβλίο της, «Με λένε
Μαλάλα», αφηγείται πώς είναι να ζει ένα κορίτσι υπό το καθεστώς των
Ταλιμπάν, με ταπεινώσεις, δολοφονίες, χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα,
εξηγώντας ότι η ίδια δέχτηκε τη δολοφονική επίθεση επειδή τόλμησε αυτή και η
οικογένειά της να μιλήσει και να αντισταθεί στην απαγόρευση πρόσβασης των
γυναικών στην εκπαίδευση.
«Όταν άνοιξε με πάταγο η πόρτα, αναπήδησα και σκέφτηκα ότι φυσούσε
πολύ εκείνη τη νύχτα. Πριν προλάβω να ανοίξω τα μάτια μου, αισθάνθηκα ένα
δρωμένο κορμί να κολλάει πάνω μου. Ανατρίχιασα. Ήταν αυτός! Τον
αναγνώρισα αμέσως από την ενοχλητική μυρωδιά του τσιγάρου και του κατ
(μασώμενα φύλλα ναρκωτικού). Βρομούσε! Μύριζε σαν αγρίμι! Χωρίς να πει
λέξη, άρχισε να τρίβεται πάνω μου. «Αφήστε με ήσυχη, σας ικετεύω», είπα με
κόμπο στη φωνή και τρέμοντας. «Είσαι γυναίκα μου! Από σήμερα εγώ
αποφασίζω. Θα πρέπει να κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι..».
διαζευγμένη) ενός άλλου κοριτσιού 8-10 ετών που εξαναγκάζεται από τον
πατέρα της σε γάμο με άνδρα 20 χρόνια μεγαλύτερό της έναντι 540 ευρώ..
Εκείνη καταφέρνει να το σκάσει μετά από ξυλοδαρμούς και σεξουαλική
κακοποίηση, που είχε υποστεί από το ‘σύζυγό της,’ και ν’ απευθυνθεί σε
δικαστήριο προκειμένου να αποκτήσει την ελευθερία της, αφού και ο πατέρας
της είχε αρνηθεί να τη βοηθήσει.
Οι ιστορίες της Μαλάλα από το Πακιστάν και της Νοζούντ Αλί από την Υεμένη
είναι παραδείγματα της τυπικής ζωής, σε κράτη του λεγόμενου τρίτου κόσμου,
κοριτσιών και γυναικών καταδικασμένης στην αθλιότητα και την οποία
εξαναγκάζονται να ζουν.
Κι αν αυτές είναι ιστορίες που
σοκάρουν για τον κόσμο της Ανατολής εξαιτίας της απόλυτης φτώχειας, της
άγνοιας, του ακραίου συντηρητισμού και της απόγνωσης, αυτό δε σημαίνει
πως δεν συμβαίνουν δίπλα μας αντίστοιχα περιστατικά παιδοφιλίας και
ενδοοικογενειακής βίας στον κόσμο το Δυτικό που θεωρείται ότι έχει
προχωρήσει πολύ σε θέματα ανθρωπισμού, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και
ισότητας. Και το ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι ότι παρ’ ότι υπάρχουν νόμοι
που μπορούν να δικαιώσουν τα θύματα και παρ’ ότι κοινωνικά ομολογείται ότι
η άσκηση βίας σε οποιαδήποτε μορφή είναι καταδικαστέα η πλειονότητα των
γυναικών αυτών δεν το καταγγέλλει..
Κι όταν, όμως, η βία δεν ασκείται στην ωμή και εντελώς εμφανή της μορφή ασκείται μέσω στερεοτύπων,προκαταλήψεων και σεξισμού που λειτουργούν (κατα)πιεστικά για το γυναικείο
φύλλο. Τα στερεότυπα, αυθαίρετες γενικεύσεις και απλουστεύσεις
αντιμετωπίζουν τις γυναίκες απλώς ως μια κατηγορία ανθρώπων που
χαρακτηρίζονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μόνο και μόνο εξαιτίας του
φύλου τους και τις υποχρεώνουν από πολύ νωρίς και ασυνείδητα να
μαθαίνουν να ζουν ‘με γυναικείο’ τρόπο. Πολύ ισχυροί μηχανισμοί διάδοσης και
διατήρησης τους αποτελούν τα ΜΜΕ που έχουν περάσει το πώς πρέπει να
είναι μια γυναίκα εξωτερικά και εσωτερικά, πώς να συμπεριφέρεται με
απώτερο στόχο την ‘κατάκτηση’ του άνδρα· ενώ για σημαντικές γυναικείες
προσωπικότητες σπάνια αφιερώνεται λίγος χρόνος από εκείνα. Γιατί ως
σημείο αυτοαναφοράς της και νόημα του χρόνου της και της ζωής της ορίζεται
η προσέλκυση του αρσενικού… Αυτό, της στερεί από την ελεύθερη ανάπτυξη
του χαρακτήρα της και της προσωπικότητάς της για να μπορεί να διεκδικεί
αυτά που θέλει αλλά κι αυτά που αξίζει...
Τα στερεότυπα, από την άλλη,
έχουν δημιουργήσει την προκατάληψη περί ‘ασθενούς φύλου’, η οποία με τη
σειρά της μπορεί να οδηγήσει σε πρακτικές διάκρισης. Στον εργασιακό τομέα
δεν αρέσει η γυναίκα καριέρας γιατί ο ανταγωνισμός θεωρείται ότι αφαιρεί τη
θηλυκότητά της ή προτιμώνται άντρες σε υψηλόβαθμες θέσεις ιδιωτικού τομέα
είτε επειδή θεωρούνται ικανότεροι είτε επειδή οι γυναίκες απολύονται λόγω
εγκυμοσύνης.. Εξαιρετικά αντιφατικό είναι όμως ότι ενώ θεωρείται ‘ασθενές’
αναλαμβάνει όλα τα ‘βάρη’ μιας οικογένειας, ως εργαζόμενη εντός και εκτός
σπιτιού.. Όπως αντιφατικό είναι και η θεωρούμενη ως «φυσική» εκμετάλλευση
της γυναικείας σεξουαλικότητας στην πορνογραφία, την πορνεία και την
παράνομη διακίνηση γυναικών (trafficking).
Τέλος, επειδή η όποια πραγματικότητα αποτυπώνεται στην ίδια τη γλώσσα : η
λέξη άνθρωπος, μολονότι διακρίνεται από τη λέξη άντρας, είναι συνώνυμη του
φύλου όχι του είδους. Ακόμα και ο όρος θεός ως άυλη ουσία απεικονίζεται από
όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες ως άντρας, καθ’ ομοίωση του άρρενος
‘ανθρώπου’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου